De zon stond die ochtend erg hoog aan de hemel. Het was de mooiste dag van de week ook al was het erg koud.

In mijn kleerkast ging ik op zoek naar donkere kleren, het liefst zwart of grijs. Zo'n dag vraagt nu eenmaal om donkere kledij al zou ik dat niet willen. Als er ooit zo'n dag voor mij komt dan mag iedereen gekleed gaan in de mooiste kleuren want waarom rouwen om iemands dood als je evengoed het leven van die persoon kan vieren?

Het gevoel dat de volgende uren zou aanhouden is een kriebel achter mijn ogen en achteraan in mijn keel. Ik kan het niet goed beschrijven maar je voelt het als je wel eens goed wilt huilen maar dan ook weer niet. Ik kan er niet goed tegen als mensen gaan huilen, zeker niet mensen die dicht bij mij staan. Ze huilden die dag om een mooi leven, dat er nu jammer genoeg niet meer was.

Er werden heel erg mooie dingen gezegd, herinneringen werden opgehaald, mensen namen elkaars handen vast en er rolden tranen over ieders wang. Tranen van herinnering. Tranen die alleen daar kunnen zijn omdat zo vooraf gingen door heel erg mooie momenten.

Later werd er ook gelachen want hoe zou het ook anders kunnen. De verhalen die verteld werden gingen van grappig naar ontroerend tot naar-de-keel-grijpend.

De zon scheen nog de hele dag en ze zag dat het goed was.
Wat zo diep in je hart zit, kan je niet verliezen.