Pats, boem, wham, kaboom (en nog zo wat woordjes die je in strips in tekstballonnetjes ziet verschijnen) en plots zat ik bijna tot mijn ellebogen in de verf. Ik moet jullie niet vertellen hoe pijnlijk maar vooral schaamtevol dat was.

Huh? Wat dan? Waar hebt gij het over?

Ik zal eens even de situatie schetsen.

We zijn aan het schilderen, mijn broer en ik. Ge weet wel, met borstels en verf en zo. Zoals echte schilders, ook met een petje zodat er geen verf in ons haar zou druppelen. Want ik kan jullie vertellen, verf in je haar wil er helemaal niet uit. Het klit zich vast en is er met geen stokken uit te krijgen want ik ben al weken aan het wachten zodat mijn haar wat gegroeid is en ik de verf er uiteindelijk zal kunnen uitknippen.

Enfin. Verf, borstels en petjes dus.

Zo gaat 'ie goed en zo gaat 'ie beter want wij zijn ondertussen al semi-professionele schilders, ik zeg het maar. Op het einde moet er natuurlijk opgeruimd worden. Alles netjes in folie wikkelen zodat de borstels niet uitdrogen.

Uiteraard moeten we ook de deksels terug op de verfpotten plaatsen aangezien we met droge verf helemaal niks kunnen aanvangen. Het toeval (niet echt) wil nu dat er zo'n hele grote pot verf is waar dan natuurlijk ook een heel groot deksel op moet.

Ik plaats het deksel op de pot en dacht zo heel stilletjes in mijn hoofd 'dat staat er precies nog niet goed op'. Dus vind ik er niks beters op dan om met mijn volle gewicht (ja echt) op het deksel te gaan 'leunen' waarop het deksel doodleuk gaat plooien.

Met als gevolg:

Pats, boem, wham, kaboom en plots zat ik bijna tot mijn ellebogen in de verf. Komt daar nog bij dat mijn broer toen doodleuk zei: wat doe jij nu? Goh, ik weet het niet. Ik had het idee om even met mijn armen in de verf te gaan ploeteren. Leek me leuk, maar niet heus.

En toen, op dat moment, besliste ik dat voortaan mijn broer de deksels op de potten mag plaatsen.