Ongeveer een jaar geleden, op 31 mei 2013, zette ik terug voet op Belgische bodem nadat ik 4 maanden de Spaanse droom geleefd had (zoals de Amerikaanse maar dan Spaans).

Ik was een van de gelukkigen die van mijn opleiding op Erasmus avontuur mocht vertrekken richting Valencia in Spanje. Dit waren (eerlijk waar) de 4 meest fantastische en onvergetelijke maanden in mijn hele leven.

Voor iedereen die twijfelt om op Erasmus avontuur te vertrekken heb ik één woord: DOEN!

Waarom dan? Wat maakt zo'n Erasmus avontuur nu zo de moeite dat je er je Belgische of Nederlandse leven even voor op hold wil zetten? En waarom zou je zo veel betalen terwijl je voor dat geld hier even goed een jaar op kot kan gaan?



Dit is waarschijnlijk hét meest cliché argument dat er bestaat maar niks is minder waar. Als je op Erasmus gaat moet je zelf een kot zoeken in je gastland, je moet zelf je inkopen doen, zelf je eten klaarmaken, zelf je papieren in orde maken en nog zoveel meer. Als je zoals mij voor 4 maanden naar een land vertrekt waarvan je niet eens de taal spreekt dan leer je daar wel je plan trekken. De eerste dagen of zelfs weken verloopt het misschien allemaal wat stroef en zal je waarschijnlijk van hier naar daar gestuurd worden maar moeilijk gaat ook.

Dit is een zeer belangrijke eigenschap die mijn Erasmus avontuur mij zeker heeft bijgeleerd. Zelfstandigheid. Terwijl ik vroeger bij wijze van spreken aan Jan en alleman om uitleg of hulp vroeg, zoek ik het nu zelf wel uit. En je weet wat ze zeggen: wat je zelf doet, doe je meestal beter. Ik zeg wel meestal! Met deze uitspraak wil ik niet zeggen dat je na 4 maanden of een half jaar niemand meer gaat nodig hebben en je perfect alleen door het leven kan gaan. Je gaat gewoon voor jezelf leren zorgen en daar zal je mama ook wel blij mee zijn ;).



Dit was een van mijn grootste motivaties om op Erasmus te vertrekken. Oké, je laat je vrienden voor een half jaar achter maar als dit echte vrienden zijn dan brengen zij jou zeker een bezoekje. Tenzij je in Amerika of Australië zit, dan is dit misschien wel wat moeilijker.

Wat je merkt als je in het buitenland verblijft, is dat een Erasmusfamilie heel close is. Er worden allerlei events georganiseerd speciaal voor de Erasmusers en als je geluk hebt, kan je mee op enkele reisjes. Dit allemaal zorgt er voor dat je op de tijd dat je in het buitenland bent heel veel nieuwe mensen leert kennen van over heel de wereld.

Je leert er niet alleen buitenlandse mensen kennen maar ook mensen van het land zelf, Spanje dan in mijn geval. Aangezien je op Erasmus gaat om ook in het buitenland les te volgen, zal je hoogstwaarschijnlijk in een klas terecht komen waar de meerderheid (in mijn geval) Spaans is. Dit is heel leuk want zo leer je de cultuur van het gastland kennen en met wat geluk nemen zij je mee naar enkele adresjes waar je bijna geen toerist zal tegenkomen.

Een groepsfoto van ons kotfeestje de dag voor we terug naar België vertrokken

In alle eerlijkheid moet ik wel toegeven dat deze Erasmus "vrienden" vaak naar de achtergrond verdwijnen eens je terug in België of Nederland bent. Van alle mensen die ik leerde kennen toen ik in Spanje zat, zijn er een 6-tal overgebleven waar ik een jaar na datum nog steeds contact mee heb. Van die 6 zijn er 2 waar ik zeker elke week een up-date van ontvang en die ik dus wel tot mijn vrienden kan rekenen.

Het zijn er misschien niet veel maar uiteindelijk is het bijna onmogelijk om met al de mensen die je daar leerde kennen ook effectief contact te houden. Ik ben blij met iedereen die ik op mijn avontuur leerde kennen en dankbaar voor diegene die nu nog steeds van zich laten horen.

Nog een voordeel hiervan is dat ik nog eens moet afreizen naar Portugal, Spanje, Amerika, Frankrijk en Finland om al deze mensen nog eens een bezoekje te brengen.




De Spaanse manier van lesgeven is helemaal niet te vergelijken met de Belgische. In Spanje worden de leerkrachten met de voornaam aangesproken terwijl je dit bij ons pas mag doen als je afgestudeerd bent. Er word ook veel van elkaar geleerd terwijl hier vooral nog van de leerkracht wordt geleerd.

Je merkt ook wel dat Spanje op sommige vlakken ver achter België hinkelt als het op lesgeven aankomt. Zo was het bij hen vooruitstrevend om in de kleuterklas in verschillende hoeken te werken terwijl dat bij ons een gewoonte is.

Door het feit dat de leerkrachten met de voornaam aangesproken worden, heerst er een losse sfeer in de Spaanse klassen mede door het feit dat de klassen zo klein zijn. De leerkracht geeft les en vindt het helemaal niet erg als een leerling daarop wil inpikken of aanvullen.

Er zijn ook wel deadlines natuurlijk maar het voelt er veel meer ontspannen aan.





In Valencia was de organisatie Erasmus Life gevestigd. Deze organisatie verzorgde verscheidene feestjes en events maar daarnaast werden er ook reisjes gepland. Zo kon je meegaan naar Barcelona of Madrid. De reis was dan helemaal gepland en je kon zelf kiezen waaraan je wou deelnemen.

Wij hebben Barcelona op ons eentje eens bezocht tijdens een verlengd weekend maar we hebben wel de reis naar Ibiza mee gedaan. Ibiza staat vooral bekend als partyeiland maar voor mij klopt dit beeld helemaal niet. Ibiza zal ik me vooral herinneren als het eiland met de wondermooie natuur. De nog bijna ongerepte stranden en bossen zijn echt zo mooi, een stukje paradijs op aarde.



Dit is natuurlijk allemaal erg fijn en Erasmus is echt rozengeur en mannenschijn (dat rijmt nog ook). Natuurlijk is dit niet zo. Als er ups zijn dan zijn er ook de welbekende downs.

• je mist thuis
• je wil na al die lekkere tapas te hebben verorberd, soms gewoon een lekker pak Belgische frieten eten
• je gaat naar leuke feestjes maar soms wil je gewoon in de armen van je vriendje liggen
• je voelt je soms alleen tussen al die vreemde culturen
• je kan de gewoontes uit je gastland maar niet gewoon worden
• je hebt last van buikpijn en je mama is er niet om je te verzorgen